Kafasının üstünü yalayarak geçti ve arkasındaki duvara çarptı. Duvara çarpan sıvı ateş, bir tür jelleşmiş benzindi. Napalma benziyordu. Bir anda betona yapışmış ve çılgın bir yoğunlukla yanmaya başlamıştı.
Sam’in bakışları bir dakika boyunca şaşkınlıkla kilitlendi.
Akıldışıydı.
Olanakdışıydı.
Genç kız şiddet yüklü bir çığlık attı ve ellerini yeniden
havaya kaldırdı. Bu kez ıskalamayacaktı.
Bu kez Sam’i öldürecekti.
...
BİR PARMAK ŞIKLATACAK KADAR KISA BİR SÜRE GEÇER.
HERKES ORTADAN KAYBOLUR.
ONLAR.
YOKLAR.
Hiç kimse yok.
GENÇLER HARİÇ. ERGENLER. LİSELİLER.
Etrafta tek bir yetişkin yok. Ne bir öğretmen, ne polis, ne doktor, ne anne baba. Telefon yok, internet yok, televizyon yok. Ne yaşandığını ortaya çıkarmanın yolu yok. Yardım çağırmanın yolu yok.

''Korkmamız gereken tek şey korkunun kendisi,'' diye fısıldadı Astrid. ''Ne?'' ''Büyük Buhran sırasında bütün ülke panik içindeyken Başkan Roosevelt böyle söylemişti.'' ''Biliyor musun?,'' dedi Quinn. ''Bu işin tek iyi tarafı tarih dersinden yırtmamızdı ama şimdi tarih yine gelip bizi buldu.''

Yoklar Artemis Yayınları'nın hesabında keşfettiğim bir seriydi ve daha önce okuyanla pek karşılaşmamıştım.
İlk sayfalar çok yavaş ilerledi hatta sıkıldım diyebilirim.Ama olaylar anlaşılmaya başladığında aksiyon da başlıyor ve kitap birden hızlanıyor.Öyle hızlanıyor ki elinizden bırakamıyorsunuz.Birden fazla karakterimiz var.Her biriyle ayrı ayrı ilgileniyoruz ve onların gözünden olaylara bakıyoruz.Bu benim için artı çünkü -daha önce Efsane serisinin yorumunda da bundan bahsetmiştim- diğer karakterlerin duygularını gözlem aracılığıyla değil de bizzat onların düşüncelerinden anlıyoruz.

Fantastik bir hava hakim.Mutasyon olsun radyasyonun etkileri mi desem artık işte o olsun özel güçler olsun...
Hatta belki bir duvar.
(Bu duvar olayı çok klasikleşmeye başladı ama neyse)

Genel olarak bakmak gerekirse ben beğendim.
Yalnız sonucu anlamadım.Bu yüzden tüm seriyi okuyacağım kaçışı yok.

Puanım: 3.95/5